“ மச்சி...சரக்கு வாங்கலாம்னா, உனக்கு
எப்புடி குடுக்குறதுன்னு யோசிக்கிறேன்.”
“ இப்பத்தாண்டா நீ ஒரு உருப்படியான கேள்வி கேட்டுருக்க. நல்ல
தரமான, சுவையான, விலை அதிகமான சரக்கா வாங்கி அனுப்பு.”
“ CHEVAS REGAL– SPECIAL EDITION வாங்கிருக்கேன். How to transfer?”
“ அதான் தெரியல... கண்ணாடிப் போத்தல் இல்லாம வேற எதுலன்னா அடச்சுத் தருவாய்ங்களா?”
“ கண்ணாடிப் போத்தல்லதான் வரும். வேற எதுல
வரும்?”
“ இல்லடா... Kinda polymer stuff… சரி விடு, நீ எந்த ‘பார்சல்’ல அனுப்புனாலும் ஒடஞ்சுப்
போக நெறைய வாய்ப்பிருக்கு. அதுனால, ஒன்னுக்கு ரெண்டா வாங்கி அனுப்பு.”
“ டேய்... This is bottle. How can I
parcel it?”
“ Why not ? Try thermocol
or sponge kinda stuff for packing and send it.”
“ ‘பார்சல்’லாம் லேது. யாராச்சும் போனா
குடுத்துவிடுறேன்.”
“ மூணு பவுண்ட் மூளைய வச்சுக்கிட்டு எவ்வளவோ யோசிக்கிற... இந்தச் சின்ன
விஷயத்தப் பண்ணமாட்டியா?”
“ ஆமா, பண்ண மாட்டேன்.”
“ ஓகே... ஓகே… வாங்கு. முடிஞ்சா கூடவே நல்ல கஞ்சா கெடச்சா
வாங்கி அனுப்பி விடு.”
“ அடேய்... அதெல்லாம் நம்ம
நாட்டுலேயே கெடைக்கும்… தவிர, உனக்கு ஏன் இந்த வேண்டாத வேல? ஏற்கனவே
ஒரு மாதிரி சுத்திட்டுருக்க... இதுல இந்த எழவு எதுக்கு உனக்கு?”
“ எல்லாம் ஒரு தேவைக்குத்தான்... இந்த நெனப்பு
இருக்கே... நெனப்ப விட ஒரு பெரும் போதை இருக்க முடியுமா? மண்டைய ஒழப்பிவிட்டு அந்தச்
சனியனைக் கொஞ்ச நேரம் செதைக்கத்தான்.”
“ இந்த வியாக்கியானத்துக்கு ஒன்னும் கொறைச்சல்
இல்லை. இலக்கிய ஆர்வமெல்லாம் தாறுமாறா இருக்கே... அதுல எறங்கிற வேண்டியதுதான?”
“ அது ஒரு மாதிரி எனக்கான ஒரு சமாதானம், ஒரு
விடுபடல்... அம்புடுத்தான். மத்தபடி, இலக்கியம் இந்தச் சமூகத்துக்கோ தனி மனித
மேம்பாட்டுக்கோ பெரும் தொண்டாற்றும்னுலாம் எனக்குத் தோணல. வாழ்க்கையோட இருளும்
வெளிச்சமும் கலந்த மாயப் பாதையிலிருந்து தப்பிக்க இன்னொரு பெரும் மாயைக்குள் தலையை
நுழைக்க வேண்டியிருக்கு. ஒவ்வொருத்தருக்கும் ஒரு வழி இருக்கும். எனக்கு வாசிப்பு
ஒரு வழி. சொல்லப்போனா வாசிப்பு மனுசன யோசிக்க வைக்குது, சமநிலையைக் கொலைக்குது, வாழ்வின்
அத்தனை கசப்புகளுக்கும் மத்தியில ஒருத்தர் தங்களைச் சுத்திக் கட்டமைச்சு
வச்சுருக்க மகிழ்ச்சியான உலகத்தைச் செதைச்சு இந்த உலகத்தோட போலித்தனத்தைத் தெளிவா தோலுரிச்சுக்
காட்டுது. அது இந்த உலகின் மீது, வாழ்வின் மீது, தெளிவான ஒரு பற்றற்ற மன
நிலையையும் மன வெறுமையையும்தான் அதிகமாக்குதே தவிர, மன மகிழ்வையோ நிம்மதியவோ
தராதுன்னு தோனுது. ஒருவேளை, அப்படியான ஒரு தேடல்தான் பூரணமோ என்னவோ தெரியலை.
என்னளவில், ‘ இலக்கியம் விட்டுச் செல்வதெல்லாம் மானுட வாழ்வின் மீதான,
சமூகத்தின் மீதான, பண்பாடுகளின் மீதான, வரலாற்றின் மீதான, கடைபிடிக்கும் மதம் மற்றும்
சாதிச் சடங்குகள் மீதான, அரசியல் மற்றும் தத்துவக் கொள்கை கோட்பாடுகள் மீதான,
இன்னும் எண்ணிலடங்கா விசித்திரங்களின் மீதான எண்ணற்றப் புதிரானக் கேள்விகளே.’ ”
“ எனக்கென்னமோ நீ ஒரு பக்கத்தத்தான்
பாக்குறாப்ல தோனுது. ‘இலக்கியம் நீ வாழும் உலகைப் பேரன்பு கொண்ட
கண்களோடு பார்க்க, நீ வாழும் வாழ்வின் மீது பற்றுக்கொள்ள, வாழும் கணங்களின் உன்னதத்தை
உணரப் பேருதவி புரிகிறது. இந்த பூமியில் உயிருள்ள மற்றும் உயிரற்றவற்றின் இருப்பை,
அவற்றுக்கு இந்த பூமியோடான பிணைப்பை ஒரு பெருமழையைப்
போல - சுட்டெரிக்கும் வெயிலைப் போல - கவிழத்துவங்கும் இருளைப் போல - அழிக்கத்
துடிக்கும் புயல் போல, மனித மனங்களில் காகிதப் படிமங்களாகப் பதிவு செய்கிறது. இயற்கையின்
பேருண்மையோடு மானுட வாழ்வின் படிநிலைகளை, சிக்கல்களை, கொண்டாட்டங்களைப் பிணைத்து ஆவணப்படுத்தும்
ஒரு பெரும்பணியைச் சத்தமில்லாமல் செய்வதோடு, மனிதனை அவனறியாமல் செழுமைப்படுத்தவும்
செய்கிறது. பேராசைகளோடு, பொறாமையோடு, சுயநலத்தோடு ஓடும் மனிதனை வடம் கட்டி இழுத்து
வைக்காமல் ஒரு மெல்லிய இறகைப் போல வாழ்வின் அழகியலையும் அன்பின் மகத்துவத்தையும்,
ஒரு சவுக்கடியைப் போல உண்மைகளையும் அவலங்களையும் மனிதனின் அகக்கண்ணுக்குக் காட்சிப்படுத்துகிறது.
எழுத்தில்லையேல், சமூகக் கீழ்மைகள் எதிலிருந்தும் மனிதன் மீண்டிருக்க வாய்ப்பே
இல்லை. இன்றைய அநீதிகளுக்கு எதிரான மக்களின் போராட்டங்களுக்கும்,
எதிர்வினைகளுக்கும், பிரச்சனைகளைத் தொலைநோக்குடனும் பொறுப்புடனும் அணுகுவதற்கும்
அடிப்படை, ஆதி, பேனாவிலிருந்து இளகி ஓடிய நீல நிறமே.’ ”
“ நேர் - எதிர் வினைகள் இரண்டுமில்லாத
வாழ்வென்பதேது? என்ன மாதிரியான விளைவுகளை, மாற்றங்களை எழுத்தோ - கலையோ இந்தச்
சமூகத்துல ஏற்படுத்திருக்கு இப்ப வரைக்கும்? சமூகக் கீழ்மைகள் எது மறைஞ்சு
போயிருக்கு இப்ப வரைக்கும்? வேறு வடிவில் வேறு வழியில் இன்னும் உக்கிரமாகப் பரவுதே
தவிர கொறையலையே. I cannot stick with this so called “positivity” when I
am seeing full of thrones in life path. All I am saying is just don’t act
everything is not like before or everything is changed, just accept it and try
to resolve it in anyways you know.”
“மாற்றங்கள் நீ சொல்றது மாதிரியெல்லாம் மின்னல் வேகத்துல
வராது, வரவும் முடியாது. Change is a progress and it will take its time
nonetheless of whatever happens in society. It engulfs generations for that.
And for that, positive mind is mandatory and very important too. So, try to
understand or shut the fuck off. Don’t spread your negative vibe to everyone.
Gotcha?”
“ஏன் இப்படி? நான் என் கருத்தைச் சொன்னேன், அவ்ளோதான்.
கூடுமானவரை நல்லனவற்றையே இந்த உலகம் பாக்கணும்ங்குற நப்பாசைதான் எனக்கு. அதோட
ஆதங்கம்தான் இதெல்லாம். சரி, எதுனா வாசிச்சியா?”
“ ம்ஹூம். அப்பப்ப காமெடி, அப்பப்ப பிட்டு
(கிட்டத்தட்ட எல்லா நாளும்).”
“ சிறப்பு. இந்தச் சனியனை விட்டொழிக்க
எதாச்சும் பண்ணணும். ஒரு பொண்ணப் பாத்துக் கல்யாணம் பண்ணா எல்லாம் சரியாயிடும்னு
சொல்றவங்களுக்கெல்லாம் புரிதலில்லன்னு படுது. அதெல்லாம் தாண்டுன ஒரு விஷ போதை
இது!”
“ பொண்ணு, கல்யாணம், உடல் தேவை
காரணிகளெல்லாம் ஓரளவு சரியும் கூட.”
“ கரமைதுனம், விரும்பிச் செஞ்சா ஒரு
சிற்றின்பம்; ஆயினும், பேரானந்தம். பெரும்பான்மைச் சமூகத்துக்கு அது குற்ற உணர்வு.
இன்னொரு பாலினம் என்று வரும் போது ஒரு உயிர். அங்கதான் உளவியல் பிரச்சனை
துவங்குது.”
“ அடேய்! இது ஒரு need, ஒரு fantasizing. ஒரு பெண் இருந்தா பரஸ்பர உடல் பகிர்வுகளால external source தேவையில்லாமப்
போயிடும்.”
“ம்ஹூம். நீ பாத்த எல்லாமே நடப்புல முரணாவோ போலியாவோ இருந்தா, பரஸ்பர
புரிதல் வேறாவும் உடல் வேறாவும் ஆட்டம் போட்டா, இயல்பில் எதிர்ப் பாலினம் கசப்பா
இருந்தா... பேராபத்து இல்லையா?”
“ பாத்த எல்லாத்தையும் செஞ்சுப் பாக்கணும்ங்குற எண்ணத்தைத்
தேவையில்லாம வளத்துக்கிட்டா நீ சொல்றது நடக்க வாய்ப்பிருக்கு. சுயமைதுனம்,
மனசையும் ஒடம்பையும் தன்னோட கட்டுப்பாட்டுல வச்சுக்கறதுக்கான ஒரு தற்காலிகத்
தீர்வுங்குறத எப்பவும் நெனப்புல வச்சுக்கிட்டே இருக்கணும்.”
“ சரிதான். மூளை எப்பவுமே சரியானதைச் சொல்லுது... இல்லாத மனசுதான்
தறிகெட்டுத் திரியிது. தெனவெடுத்து அலையுற ஒடம்ப என்னப் பண்ணுறது?”
“ ஆமா, என்னப் பண்றது? இப்போதைக்கு அதுக்குத் தேவையானதைக்
குடுத்துட்டு நகர வேண்டியதுதான்.”
“ நம்ம ஒரு நாள் PORN ADDICTION பத்திப் பேசிட்டு இருந்தப்போ, அப்படி அதுல என்னதான்
இருக்குன்னு எல்லாப் பாலியல் வலைதலங்களுக்கும் போனேன். எவ்ளோ ஆழம் போறோம்னு
பாக்க... உண்மையா காமம் உன்மத்தம் எடுத்து ஆடுது! அதை உள்வாங்க உள்வாங்க
பொண்ணெல்லாம் ஒரு உசுரா நெனைக்குற எண்ணமே மறைய ஆரம்பிக்கிறதா தோணுச்சு.”
“ Yes,
vicious cycle. We should be more careful about what we are going through. There
is a bait which is so obvious. Neither being a prey nor seeing the opposite sex
as a prey is very important. It should not make us to forget the importance of
opposite sex.”
“ பெண்ணே இல்லாத ஆண் சமூகமும், ஆணே இல்லாத பெண் சமூகமும் இருந்தா இந்தப்
பாலியல் இச்சைங்குற ஒரு உணர்வே இல்லாம போயிடுமோ? வக்கிர எண்ணங்களுக்கு விதையான
இந்த உடல் இச்சை ஒழிஞ்சா பாலியல் வன்கொடுமைகள் எதுவும் இல்லாம ஆயிடுமோ?
பெண்களுக்கெனத் தனி உலகமும், ஆண்களுக்கெனத் தனி உலகமும் இருந்து, மானுட
பிறப்பிற்கான கலவி என்ற ஒன்றே இல்லாது போய், அந்தந்த உலகில் இருக்கும் உயிர்கள்
காமமின்றி மற்ற அத்தனை உணர்வுகளோடும் வாழ்ந்தழிந்து புதுப்புது உயிர்கள் தோன்றாதா?
தோன்றி மறையாதா? என்றெல்லாம் அடிக்கடி தோன்றும்.
அதற்கு நானோ (என் மனவோட்டத்தின் அடிப்படையில்) அல்லது இச்சமூக அமைப்போ
காரணமாயிருக்கலாம்.”
“ எதுக்கு இவ்ளோ விசித்திரமா யோசிக்கணும்? சமூகத்தோட எதார்த்தங்களை
வச்சு, சமூகத்தைச் சுத்தியே சிந்திக்குறதுதான் சரியா இருக்கும். பிரச்சனைகளுக்குத்
தீர்வு வரணும்னா அது இங்க இருந்து தான் வரணும். சந்திரன்ல இருந்தோ சூரியன்ல
இருந்தோ வராது. பிரச்சனைகளை எவ்வளவு எளிமையா அணுகுறமோ, அவ்வளவு எளிமையா தீர்வு கெடைக்கும்.”
“ விசித்திரமா யோசிக்கிறனா? உச்சமா ஒரு எடுத்துக்காட்டு சொல்லணும்னா,
பொள்ளாச்சி சம்பவம். மனித மனம் எத்தனை சுயநலமும் கழிவும் பீடித்த ஒன்றென்பதற்கானச்
சான்று. இப்படியெல்லாம் நடந்தா அப்படியெல்லாம் யோசனை வரத்தான் செய்யும்.”
“ ஆமா. பிரமாண்டமா பரவிக் கெடக்குற இணையவெளி, புதிய திறப்புகள் புதிய
குற்றங்களுக்கு உதவி செய்யுது.”
“ புதிய திறப்புகள் அதிகமா குற்றங்களுக்கு மட்டும்தான் உதவுது. பாலியல்
பிரச்சனைகளை ஆழ்ந்து கவனிச்சா, இச்சையும்
அதைத் துன்புறுத்தி அடைவதில் பெறும் ஆனந்தமும்தான் மனித மனம் விரும்புது. கணவன்
மனைவியை, காதலன் காதலியை... ஏதோ ஒரு வகை வன்முறை மூலமாத்தான் இச்சை
தீர்க்கப்படுது... அதுதான் மகிழ்வையும் தருது... அத்தனைக் கசப்பு! அதனாலதான் அதைச்
சத்தமா, ரொம்பச் சத்தமா பேச வேண்டிய தேவையிருக்கு.”
“ சிலருக்கு...சிலருக்கு.”
“அடேய்... குற்றம் நேரடியா இருக்கு சிலர் செய்யும்போது... சட்ட
விதிகளுக்குள் வருவதால். சட்ட விதிகளுக்குள் இல்லாமத்தான் இங்கப் பல குற்றங்கள்
இருக்கு.”
“ சட்ட விதிகளுக்குள் இல்லாமனா?”
“ As per
section, it is a crime; it is not added as a crime or not a big crime but
mistake. And that makes big difference. Vocal dispute, stalking, marital
troubles, sexual intercourse difficulties – all are approached as a trivial matter
in this society mostly… These
contradictive and lethargic dealing of
issues lead to disaster… particularly in sexual approach… don’t know how to convey you… it is as it is… with flaws… you have to survive in that and die. There is no living in all this
bullshit. That’s all.”
“ஓ...
அப்ப நம்ம கலாச்சாரக் குளறுபடிகளால பாலியல் புரிதல் தெளிவா இல்லாததால உண்டாகுற
பாலியல் வறட்சி பாலியல் உறவைச் சிக்கலாக்க வாய்ப்பிருக்கலாம். பாலியல் வன்முறைகளுக்குத்
தெரிஞ்சோ தெரியாமலோ இந்தச் சமூகத்தோட பங்கும் இருக்கலாம். இதத்தான் நீ சொல்ல வர்றேன்னு நெனைக்கிறேன்.”
“ அன்பின் பேராலயும் அதிகாரத்தின் பேராலயும் நடக்குற வன்முறைகளுக்கு
இந்தச் சமூகத்துல சரியானத் தீர்வுகளைச் சட்டத்தின் வழி அடையறது சிக்கலானதுங்குறத
புரிஞ்சுக்கலாம். ஆனா, நேரடி வன்முறைகளுக்கே ஒரு முடிவும் இல்லன்னா எப்படி? எப்பவும்
ஏன் காமம், காதல் பற்றிய சிந்தனைகளுக்குள் மூழ்கிப் போறதா கேக்குறியே? ஆண், பெண்
உறவுதான் மானுட வாழ்வின் மையப்புள்ளி. அந்த உறவின் வேரே காமம் தான். அதை
ஒதுக்கிட்டு இங்க ஒரு அடி கூட எடுத்து வைக்க முடியாது.”
“ ஆண் பெண் உறவு ஒரு பெரிய வட்டம்; காமம் அதுல ஒரு சின்ன வட்டம். அந்தச்
சின்ன வட்டத்துக்குள்ளேயே சுத்திட்டு இருக்க வேணாம்னுதான் நான் சொல்றேன்.”
“உனக்குப் புரியல... நான் என்ன அங்கேயேவா நிக்கிறேன்? அந்தப் பெரிய
வட்டத்துக்கே ஆதியும் அந்தமும் காமமும், காதலும் தான். மத்ததெல்லாம்
இடைச்செருகல்கள்.”
“ நான் ‘ வட்டத்துக்கு வெளியே’னு சொன்னேன்.”
“ வாழ்க்கையை நீ வட்டமா உருவகம் பண்ணதால அப்படிச் சொன்னேன். பிரபஞ்சமா
உருவகம் பண்ணா முதல் அணுத்துகள்னு வேணும்னா சொல்லலாம் ஒரு புரிதலுக்கு.”
“ வாழ்க்கை வட்டமெல்லாம் இல்லடா; அது நேர்க்கோடு. திரும்பியெல்லாம் வர
முடியாது. எதுவுமே அதோட ஆதாரம் இல்ல.
வழியில வர சில தொந்தரவுகளை உதறித் தள்ளிட்டுப் போகும் இல்லன்னா தடம் மாறும்
இல்லன்னா அழியும்.”
“ இது எதிர்மறை எண்ணமாவே இருந்தாலும் இன்று வரையிலான என் தெளிவில்
சொல்றேன். எதற்கும் இங்கே தீர்வில்லை... தேடுதல் மட்டுமே நீடிக்கும்... புதுப்புது
சித்தாந்தங்கள் பிறக்கும் - மரிக்கும்... இது ஒரு கருந்துளைப் போல.”
“ தேடல் தப்பே இல்லையே. தேக்கநிலைதான் ஆபத்தே தவிர தேடல் அல்ல.
புதுப்புதுச் சித்தாந்தங்கள் உருவாக உருவாகத்தான் தேடல் தீவிரப்படும். தேடல்
நோக்கி ஒட்டுமொத்த மனிதகுலமே நகரும். நகர்வு இல்லன்னா தேக்கம்தான். தேக்கத்தின்
நீட்சி ஐயமேயின்றி அழிவுதான். சுருங்கச் சொன்னா, saturation is a killer.”
“தேடல் நோக்கிய நகர்வுகள் பல்லாயிரக்கணக்கான உயிர்களைக்
காவு வாங்குது. அந்த இழப்பு ஏதோ ஒரு புள்ளில நிக்கணும்ல? அப்பத்தான அந்தத்
தேடலுக்கு மரியாதை? இல்லன்னா என்னத் தேடி என்ன?”
“ பாதிப்புகள் இருக்கும். கொஞ்ச கொஞ்சமா குறையும். நாளைக்கே
சுழியாகணும்னு எதிர்ப்பாக்குறது முட்டாள்தனம்.”
“ குறையாது, அதிகமாகுங்குறேன். இதெல்லாம் நெனப்புல ஓடிட்டே
இருக்கதாலையோ என்னவோ மனசு ஒரு கொதிநிலையிலேயே இருக்கு.”
“ ம்... எல்லாரும் சொல்றது போல நீ ஏன் புடிச்ச விசயத்துல கவனம்
செலுத்தக்கூடாது?”
“ புதுசா செய்யுற எல்லா கருமமும் கூடுதலா சேந்துக்குதே தவிர கொறஞ்ச
பாடில்ல... மோசமான பழக்கங்களுக்குள் சுத்தினாலும் வேலைக்காகாது போல. கஞ்சா தான்
பாக்கி.”
“ சிறப்பு! அதுனாலதான் கஞ்சா கேட்டியா? ஜெ. மோ சொல்றாப்ல, அறிவுசார்
தளத்துல இயங்குறவங்க இப்படித்தான் இருக்கணும்னு. அப்படியே ஒரு படி மேலப் போய் ‘
மேட்டர்’ பண்ணிட்டனா, கலைஞனா ஒரு பூரணத்துவம் வந்துடும் உனக்கு. சீக்கிரம் நடக்க
வாழ்த்துகள்.”
“ த்தா.. நல்லா வருது. கொஞ்சம் கூட சொரணையே இல்லாத, ரொம்பப் பொறுப்பான
சுயநல சராசரி சமூக விலங்கா மாறலனா சீக்கிரம் சாவு மணிதான்னு நெனைக்குறேன்.
தட்டையான மனநிலை இருந்தாத்தான் ஒடம்புக்கும் மனசுக்கும் நல்லது போல.”
“ சரிதான். ஆனா, அந்தளவுக்கு சமூகத்த உள்வாங்கிருக்கியான்னு தெரியல.
என்னளவுல, நம்மப் பாக்குற கொஞ்சப் பகுதிக்கே இவ்வளவு கடுப்பாகுதே! சமூகப்
பிரச்சனைகளுக்காகவே போராடி, பொது வாழ்க்கையில இறங்கி இதுக்காகவே உழைக்கிறவங்களுக்கு
எவ்ளோ இருக்கும். குடும்ப வாழ்க்கையில் இருக்கும் மனுசன், சமூகம் மீதான
எதிர்பார்ப்புகளைச் சுருக்கிக்கப் பழகணும். போராடுறவங்க கூட நிக்கிறதும்,
அவங்களுக்காக குரல் குடுக்குறதும்தான் ரொம்ப முக்கியம்.”
“ ரொம்பச் சரி. நம்மல்லாம் ஒன்னுமேயில்ல. ஒரு சராசரி ஆளோட ஆற்றாமை, கோபம், இயலாமை...னு
எல்லாமே கலந்த ஆதங்கத்தின் வெளிப்பாடுதான் இதெல்லாம்... அவங்களையெல்லாம் நெனச்சா
நெஞ்சு பதறுது.”
“ ம்... ம்...”
“ உன் தலைவன் கட்சி துவங்குனதுலருந்து என்னென்னமோ பண்றான்யா... சில
விளம்பரங்களெல்லாம் தரம் தாழ்ந்து இருக்கு.”
“ அரசியலில் அவர் என் தலைவர் இல்ல... நிச்சயமா இல்லை. செய்யுற அரசியல்
பூராவே ‘உன்னைப் போல் ஒருவன் - இரண்டாம் பாகம்’ மாதிரிதான் தெரியுது. மொத்தமா தொகுத்து
படமா விடலாம்.”
“ அப்ப மய்யம் இல்லையா நீ?!! அப்ப நடப்புச் சூழலுக்குத் தி.மு.க
மற்றும் கூட்டணிக் கட்சிகள் பக்கமா இருப்பன்னு நெனைக்குறேன்.”
“ ஆமா. இப்போதைக்கான சரியான தேர்வு.”
“ ஒருவேளை அவர நடிகராவே உள்வாங்குனதால அவர் உண்மையில் பேசும் தொனி கூட
நடிப்பு போல தெரிய வாய்ப்பிருக்கு இல்லையா? அவரவருக்கான பேசும் முறை மாறாது
இல்லையா?”
“ பேசும் தொனியா? பேட்டில தடுமாறுறதுக்கும் விளம்பரத்துல சௌகர்யமா
பேசுறதுக்கும் வித்தியாசம் தெரியலையா என்ன? And his vote pulling star is MGR. பேசாத
நியாயமெல்லாம் பேசிட்டு கடைசியில எம்.ஜி. ஆர் னா எப்படி?”
“ இருக்கட்டும். இப்பத்தான வந்துருக்காப்ல... தடுமாறுனா தப்பில்ல... ஆனா,
கத்துக்குவாப்ல... பாரதிராஜா சொன்னாப்ல முழுசா கத்துக்கிட்டு வந்துருக்கலாம்... பரவால்ல,
வந்து கத்துக்கிட்டாலும் என்ன கொறைய போகுது?”
“ Ha
Ha.. What is the resource? Do you know the ultimate agenda of political party?
They must support whoever is funding. If he follows the same path, there is no
difference between them and him.”
“ If it is gonna happen in this way, why don’t the election
commission review and revise the agenda ? First of all, why each political party
has to spend more money on banner, posts, excerpts, flags, etc., should they ask vote only, right?
I heard, around 80L election expenditure officially announced by EC for one area?!! This should be limited, you know.”
“டேய்... ஒரு தொகுதிங்குறது
ஒரு மாவட்டம்டா! செலவு இல்லாம அவ்ளோ மக்களை எப்படிப் போய்ச் சேர முடியும்?!”
“டேய்... Practically
these all expenses are leads to looting, bribing. நான் செலவே பண்ண
வேணாம்னு சொல்லல, கட்டுப்படுத்தணும்னு சொல்றேன். ஒரு தொகுதிக்கான அதிகபட்ச தொகையே
இவ்வளவுன்னா, இவனுங்க அதையும் தாண்டி எவ்வளவு செலவு பண்ணுவானுங்க?! என்னதான்
மாஞ்சி மாஞ்சி விளம்பரம் பண்ணாலும், பிரதான கட்சிகள் என்னன்னு ஒரு சராசரி
குடிமகனுக்கு நிச்சயம் தெரியும். புதுக் கட்சிகள் எத்தனை பேசுனாலும், எவ்ளோ கட்சிக்
கொள்கை பற்றிய துண்டுப் பிரசுரம் குடுத்தாலும் பேச்சை கவனிக்குறவங்களோ
படிக்குறவங்களோ ரொம்பக் கம்மி. ஒரு அனுமானத்துல அவனே முடிவு பண்ணி வச்சுருக்க
கட்சிக்குத் தான் ஓட்டுப் போடுவான். அப்பறம் எதுக்கு இவ்வளவு செலவு செய்யணும்?
அப்படி செலவு பண்ணியே ஆகணும்ங்குற கட்டாயம் வருவதால்தான் கட்சிக்குப் பணம் தருபவர்களுக்கு
ஆதரவா கட்சி மாறுது...நெனச்சத செய்ய முடியறதில்ல...”
“ See… getting fund from others is party’s choice. If party wishes, it can be
simply stand in election. Simple.”
“சரி விடு... ’October’
பாத்தியா?”
“ பாத்தேன்... வெளங்கல.”
“ That is an
in completed movie, you know. Or maybe it looks like that. But… I felt some
solace, pain, sadness by questioning, ’Should we need some valid point or
strong connection to fell in love or to develop feelings with someone?’ ”
“ஓ...அதுல இதெல்லாம் எப்ப சொல்றாங்க?!!”
“ I said I
felt it. And I read reviews to find the other layers of this movie but
unconvincing.”
“Felt
pointless. I saw the series named ‘house’. There is a girl who has no one in
her life. When one doctor gets to know she has life taking disease, she
struggles to tell her directly. So, she became her friend and make her
comfortable. The other doctors happened to see her activities and advised her
to stop this nonsense right now otherwise you will be in pain after her death.
She will tell them, “I know, but when a good person dies, someone should be
upset, someone should cry”. That is really good.”
“Kinda
same. Human needs to developing feelings towards some person to feel the pain,
guilt, sorrow…to develop the feelings and drown with the emotions you need some
kinda relationship. In his case, he just took one casual statement comes from
her to develop his feelings towards her.”
“The
character design is little bit amateur in October.”
“This movie
has its flaws. But at some point, the approached content is conveyed in
wonderful manner. I felt sadness.”
“That’s
the point.”
“Yep.
Imagine when you are working with someone who is just acquainted for you and
you merely did some chit chats. And suddenly that person affected by any
irreversible problem, will you feel for that person normally? Just some pity
outcome will come from anyone. This movie speaks about that only, actually
questioning that. And most importantly this movie opens more doors to think
about human values and questioning existence.”
“What
kinda objective this movie intends to? To make everyone feel guilty because
they are taking others life problems in an easy way? They are not doing wrong.
They ready to offer help too. They too feel, when they miss.”
“The
objective is ‘questioning that casualness or easygoing. Why should we all need
some guilt or love or affection or some mean reason to care someone?’ maybe.”
“Huh...
such a purist concept it is.”
“மச்சி...ஒரு கட்டத்துல எவ்வளவு நல்லா இருக்குறதையும் வேடிக்கையா அணுகுறதுல
இருக்குற பிரச்சனையே அது மேல இருக்க ஆர்வம் கம்மியாயிடும்ங்குறதுதான். எல்லாம்
பொய்தானேனு ஈடுபாடு இல்லாம படம் பாக்குறவனுக்கு ஒன்னுமே இல்லாத மாதிரி தோணும். நீ
இப்ப அந்த நிலைல இருக்குறதா படுது எனக்கு.”
“ ம்ஹும்... இதைக் கொஞ்சம் அதிகமா எடை போட்டுட்டேன் போல, அதான்.”
“ அந்தப் படம் ஒரு சோக அழகியல்... எல்லாக் கதைகளும் முழுமையடையவோ
வலுவான காரணத்தின் பொருட்டோ நகர வேண்டிய தேவையில்லை. “ Where is den ?” னு அவ கேக்குற சூழல் ஒரு தோழனைப் பற்றியதல்ல... தன்னோடு வேலை செய்யும்
சக ஊழியன் என்ற முறையிலான கேள்வி. அவ இறப்புக்குப் பின், அவன் அவளைப் பற்றி
வருந்துவதற்காகவே அந்தக் கேள்வியைத் தக்க வைக்கிறான்... திரும்ப திரும்பத்
தனக்குள்ளேயே கேட்டுக் கொள்கிறான்... கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அவன் அவளோடு ஒரு உறவை
ஏற்படுத்திக் கொள்கிறான் அவனறியாமலேயே. பின், இறந்துவிடுவாள் என அறிந்தே அவளோடு
இருக்கும் நாட்களை நோய்சூழ் மனநிலை கொண்ட மக்களிடமிருந்து விலக்கி ஒரு மென்மையான
பரிவும் அன்பும் கலந்து பேசுகிறான். கடைசியில் அவள் ‘டேன்’ என்று சொல்லி இறப்பது
அவன் அவளோடு ஏற்படுத்திக் கொண்ட தொடர் உரையாடல்களின் வெளிப்பாடே. இப்படி, பல
கோணங்களில் கதைக்களத்தை நாமே அணுகலாம். அந்தப் படம் ஒரு காற்புள்ளி... மிச்சத்தை
நாமாகவே எழுதிக்கொள்ள வேண்டியதுதான்.”
“ ம்.”
“ ஒரு பாதுகாப்பு கவசமா அண்ணன், அக்கா, தம்பின்னு சொல்ற கலாச்சாரத்த
இந்தத் தமிழ்நாட்டுல ஒழிச்சா நல்லாருக்கும். இப்ப ஒரு கடையில சாப்புட போனேன்... என்
கண்ணுக்கு நிறைவா ஒரு பொண்ணு... பாத்தோனே பிடிச்சுட்டு... கொஞ்சம் ‘சைட்’
அடிக்கலாம்னு பாத்தா ‘ அண்ணன்’ங்குது... சங்கட்டமா போச்சு... கொறஞ்சபட்சம் இந்தப்
பொண்ணுங்க பசங்க பாக்குறத வெச்சாவது பேசாம இருக்கலாம்.”
“ அந்த breaking shackles முதல்ல இந்த அண்ணன்ங்கிற வார்த்தைய எதுக்கு இவ்ளோ acknowledge பண்றங்குறதுல
இருந்து ஆரம்பிக்கணும். யாருன்னே தெரியாத பொண்ணு அண்ணா சொல்றதெல்லாம் ஒரு filler word தான்.
அப்படியே ‘ராக்கி’ கட்டி, செலவுக்குப் பணம் கேட்டு, மறுவீட்டுக்குப் போறப்போ
உன்னையப் பாத்து அழலாம் போறதில்ல. அவ்ளோலாம் உணர்ச்சிவசப்படாத.”
“அதில்லடா வெண்ண... அவ அழகை ரசிக்கும் போது அண்ணன் அண்ணன்னு சொன்னா
பெரும் இம்சையா இருக்கு. அந்தப் பொண்ணுக்காகவே இனி அடிக்கடி போவேன் வேற. அவ்வளவு
நிறைவான முகம் அது.”
“ம்...ம்... இந்தக் காதல்னு ஊதிப் பெருசாக்கப்பட்ட வெத்து
கருத்துருவாக்கம் ஒன்னத் தூக்கிக்கிட்டு எல்லாம் சுத்துறாங்க. அது மாதிரி ஏதும்
பண்ணாம இருந்தா சரி.”
“ பொண்ணு பாத்துருக்காங்கல்ல உனக்கு? பாக்குறேன்டா... ஊதிப்
பெருசாக்கப்பட்ட வெத்து கருத்துருவாக்கம் தோணாம நீ என்ன மயிரப் புடுங்கப்
போறேன்னு.”
“ ஹா... ஹா... அது கொஞ்சம் கஷ்டம்தான். ரொம்பப் பொங்காத.”
“ பாக்கத்தானே போறேன்... காதல்னு பேரு வெச்சுருக்காங்க அவ்ளோதான்... உள்ள
ஏதோ பெசயாம, அறுக்காம கடைசி வரைக்கும் நீ இருந்துடு, நான் உன் கால்ல விழறேன். “
மெஹந்தி சர்க்கஸ்” படத்துல சொல்றது போல காதல்தாண்டா இந்த உலகத்த ஆசிர்வதிக்குது.”
“ அது ஒரு மயிரும் பண்ணல. இந்த இசை, பூ பூக்குறது, பறக்குறது, உள்ள
பூந்து கொடயுறது, திணிக்கப்பட்ட அழகியல் கருமாந்திரமெல்லாம் சாராம காதலை அப்படியே
காதலாவே அணுகுற படம் எதுனா ஞாபகம் வருதா? ‘பூ’ மாதிரி. அதுலையும் அந்தக்
கல்யாணத்துக்குப் போகச் சொல்லிப் பண்ணுறது கொஞ்சம் அதிகம்னாலும் கிராம எதார்த்தம்.”
“ யப்பா டேய்... நீ ‘பூ’ படத்தையாடா சொல்லுற... வெளங்கிரும், அது
எதார்த்தமாடா ? அந்தப் படம் பேசுற காதலெல்லாம் தெய்வீகத்தை
விட ஒரு படி மேல. ௦.1% கூட அது இயல்பான எதார்த்த காதலே இல்ல. நான் பார்த்தவரையில் தமிழில்
‘உள்ளம் கேட்குமே, முன்தினம் பார்த்தேனே’, மலையாளத்துல ஐயமே இல்லாம ‘மாயநதி’.”
“ அடேய்... இதெல்லாம் ரொம்ப ஓவர். ஒனக்கு அப்போ எதார்த்தம்னா என்ன? காதலைக்
கடந்து திருமணம் செய்து வாழ்வது மட்டும்தான் எதார்த்தமா? இல்ல, காதலே செய்யாம
திருமண பந்தத்தால் மட்டுமே உருவாகும் உறவுதான் எதார்த்தமா? ஏன் அதெல்லாம் ‘weird’ ல வராதா?
சின்ன வயசுலருந்து அவளுக்குச் சொல்லப்பட்டதை, வளர்ந்து அப்படியே ஆக்கிக்குறா... அந்தப்
படம் சொல்லப்பட்ட முறையிலையும் அவ்வளவு நேர்த்தி இருக்கும்.”
“ போடா டேய்... அவளுக்கு அவனைப் புடிக்குறதுக்குக் காரணமேயில்ல...
அசாத்தியமானக் காதல்டா அது!”
“ சின்ன வயசுலருந்து சொல்லி வளர்க்கலனா ஒருவேளை அது இந்த அளவு ஆழமா
இல்லாமப் போயிருக்கும்... காரணமெல்லாம் இருக்கு.”
“ ஒரு மண்ணும் கெடையாது... தங்கராசுக்குக் கட்டி வைக்கலாம்னு
பேசுறதுக்கு முன்னாடியே அவன் அவளுக்குள்ள முழுசா எறங்கிருப்பான். வீட்டுல பேச்சு
வார்த்தை நடக்குறப்போ அவ சிரிப்பா... சின்ன பொண்ணு அப்போ... அந்த விதை
வளருறதெல்லாம் அவ போடுற ஒரம்தான். அந்த ஒரம், நீ சொன்ன ஊதிப் பெருசாக்கப்பட்ட
பலூன் தியரிதான். அது எதார்த்தம்னா, ‘96’ ராம் கூட எதார்த்தம்தான். ஆனா, சமூகம்
கற்பிக்குற யதார்த்தமே வேற.”
“ ம்... யதார்த்தம்னு நம்ம நம்புறது ஒன்னாவும் உண்மையில வேறயாவும்
இருக்கு. நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு ஒத்து வராத எதையும் மனுச மனசு யதார்த்தமா
எடுத்துக்காது. எழுதப்படாத விதி இது. என்ன பேசி என்ன? அந்தப் படம் பெருசா ஓடலையே?”
“ தமிழ் சினிமா வரலாறுக்கு இது ஒன்னும் புதுசில்லையே. அந்தப் படம்
ஓடாததுக்கு இயக்குநர் சசியே சொன்னது போல அவக் கேட்ட கேள்விதான் காரணமா
இருக்கும்... நெறைய பேருக்கு அந்த உண்மை மூஞ்சில அடிச்ச மாதிரி இருக்குறத ஜீரணிக்க
முடியல.”
“ எதைச் சொல்லுற?”
“ திருமணம் முடிஞ்சு அன்பான கணவனோடு அத்தனை உயிர்ப்பா ஒரு வாழ்க்கை
வாழ்ந்துட்டு இருப்பா. ஊர் திருவிழாவுக்கு ரொம்ப ஆர்வமா கிளம்பி அம்மா வீட்டுக்கு
வந்து அம்மாகிட்ட கேக்குற முதல் கேள்வியே, தங்கராசு பத்தித்தான் இருக்கும். அவளோட
அம்மா, நெஞ்சுல நெருப்ப அள்ளிக் கொட்டுனாப்ல ஒரு பார்வை பாத்துக்கிட்டே, இன்னுமாடி
நீ அவன மறக்கலன்னு கேப்பா. அதுக்கு அவ, ஏன் மறக்கணும்னு கேப்பா. அந்தக் கேள்வி
மனித உறவுகளின் ஒழுக்க விதிகளுக்கு விடப்படும் சவால். இதை ஏன் சொல்லுறேன்னா இது
சமூகம் எதார்த்தம்னு கட்டமைச்சு வச்சுருக்குறத ஒடைக்குற ஒன்னு. ‘ அடேய் மனுசப்
பிறவிகளா... நீங்கல்லாம் நாகரிகம்னு சொல்லி வேஷம் போட்டுத் திரியிரவனுங்க... உண்மையில
மனசுக்குப் பூட்டே கெடையாது... அது நெனைக்குறத நெனைக்கத்தான் செய்யும், அதுதான்
எதார்த்தம்’னு ஒரு படைப்பு சொன்னா சுளீர்னு சுடுமா இல்லையா? அதுதான் அந்தப் படத்துக்கு
நடந்தது.”
“ ம்... காதலிக்குறதுக்கும் ஒரு வரையறை இருக்குல்ல.”
“ நம்பிக்கையின் பேரில்தான் உறவே தவிர காதலின் பேரில் அல்ல. காதல்
வரையறைக்குள் அடங்காத ஒன்னு; வம்படியா வரையறுக்க நெனச்சா தோத்துப் போயிடுவோம்.
காதலுக்கு யாராலையும் கடிவாளம் போட முடியாது. எனக்கான கேள்வியெல்லாம், ‘ இந்த
இடியாப்பச் சிக்கலில் காமத்தை எங்கு செருகுவது என்பதில்தான்... அல்லது காமமே
காதலாய் உருக்கொண்டதா அல்லது அப்படி நம்ப வைக்கப்பட்டதா என்பதே.’ ”
“ மறுபடியும் வேதாளம் முருங்கைமரம் ஏறுன கதையா நீ அங்கேயே போகாத,
கடுப்பாகுது.”
“மச்சி... பொண்ணுங்க முத்தம் குடுக்குறப்போ ஏன் கண்களை மூடிக்கிறாங்க?”
“ பொண்ணுங்க மட்டும் இல்ல, பசங்களும் மூடுவாங்க. இயற்பியலில் ஒரு
பகுதியான ஒளியியலில், ‘தெளிவுறு காட்சியின் மீச்சிறு தொலைவு’ னு ஒரு கோட்பாடு
இருக்கு. அதன்படி, அந்த மீச்சிறு தொலைவு 15 செ.மீ தான். முத்தம் குடுக்குறப்போ உன்
இணையோட முகம் அதை விட கிட்ட இருக்கும். அதனால, கண்ணைத் தொறந்து வச்சுருக்கதால ஒரு
பயனும் இல்ல. ஒருவேளை கண்ணை மூடுனாலாச்சும் வெட்கம் கொறஞ்சு ரொம்ப ஈடுபாட்டோட
முத்தம் குடுக்க வாய்ப்பிருக்கு. தூரத்துல யாராச்சும் பாக்குறாங்கலான்னு
பாக்குறதுக்கு வேணும்னா கண்ணைத் தொறக்கலாம்.”
“ இயற்பியல், ஒளியியல்னுலாம் போறியேடா. ஆண்கள் வெகு குறைவுன்னுதான் தோனுது.
ஏன்னா, சினிமால அப்படித்தான் காட்டுறாங்க.”
“ சினிமால பெரும்பாலும் முத்தமே குடுக்க மாட்டாங்க. எல்லாம் ஒரு sugarcoating for exaggerating love. காதல்
ஒரு கவிதைடா; கவிதைக்குப் பொய் அழகுடா.”
“ அதுதான் வேணாங்குறேன்... கவிதையே ஒரு மனித மன உண்மை என்பதையே
மறந்து, கவிதை – பொய் - அழகு இதெல்லாம் இவங்களா ஏற்படுத்திக்கிட்டது. கவிதைகளோட
பயணம் பண்ணுறவங்குற முறைல சொல்லுறேன்: அத்தனையும் உண்மை... வலி – ரணம் – மகிழ்ச்சி
– காதல் – பாசம் – எல்லாம் கலந்த உணர்வுப் பொதி கவிதை... காதல், கவிதை ரெண்டும்
நெசம்டா.”
“ Exagerration.”
“ புனைவுக்கு
இம்மியளவாச்சும் உண்மை வேணும்... இல்லாம முடியாது. ஆனா, உண்மைக்கு புனைவு வேணும்னா
வெச்சுக்கலாம்... வேணாம்னா தூக்கிப் போட்டுடலாம். இது புரிஞ்சா, நான் சொல்றது
புரியும்.”
“ உண்மைக்குள்ள இருக்குற புனைவைக் கண்டுபுடிக்குறது ரொம்பக் கஷ்டம்.
அது வசதியா உண்மையோட கலந்துடும். ஆனா, புனைவுக்குள்ள இருக்குற உண்மை, புனைவையும்
உண்மையாக்கும் அல்லது தானும் புனைவாயிடும்.”
“ எப்படிப் பார்த்தாலும் உண்மை உண்மைதான். அது இல்லாம ஒன்னும் புடுங்க
முடியாது.”
“ பெரும்பாலான கவிதைகள் மிகைப்படுத்துதல்தான். பிரிவுத் துயரங்களைச்
சொல்லும், மானுட உவகையைச் சொல்லும், அரசியல் நிலைப்பாடுகளைச் சொல்லும் பூச்சற்ற
கவிதைகள் கொஞ்சம் அதிகமா கவரலாம், அவ்வளவுதானே.”
“ அதென்ன கவருதல்?! அது அது அதனதன் இயல்போட வெளிப்படும். உன்
வாழ்வியலோட ஒத்துப்போனா ரொம்பப் புடிக்கலாம் அல்லது புடிக்காமலும் போகலாம். உன்
வாழ்வியலே இல்லனா ஒரு தகவலாத் தெரியலாம். அதுக்கப்புறம் உன் வாழ்வியலுக்குள்ள
வரலாம் அல்லது வராமலும் போகலாம்... ' கவிதையில் மிகைப்படுத்துதல் ஒரு வகை. கவிதை பல
தளங்களில் பயணம் செய்வது.' ”
“ சரி, வேலை கிடக்கு. பாப்போம்.”
